انواع سنسور اکسیژن و ساختار آن

سنسورهای اکسیژن در دو نوع تولید می‌شوند:

۱. تک سیم که در خودروهای قدیمی‌تر به کار می‌رفته و فاقد گرم‌کن است.

۲. یک سوکت چهار سیم که دارای گرم‌کن است و دقت بالایی دارد. این نوع سنسور به دلیل دقت بالاتر در در خودرو‌های جدید استفاده می‌شود. این مدل‌های خود در دو نوع پایه کوتاه و پایه بلند تولید می‌شوند که تفاوت آن‌ها در نوع و ارتفاع سوکت‌شان است.

ساختار سنسورهای اکسیژن اما فرمی ثابت دارد که شامل اجزای زیر می‌شود:

بدنه سرامیکی یا چینی
الکترودهای پلاتینیومی
غلاف با جنس دی اکسید زیرکونیوم
المنت گرم شونده

 

سنسور اکسیژن مانند یک ژنراتور کار می‌کند. به این ترتیب که با گرم شدن به اندازه کافی از خود ولتاژ تولیدمی‌کند. در واقع بخشی از سنسور که درون منیفولد دود قرار می‌گیرد همان غلاف سنسور است که از جنس سرامیک زیرکونیوم ساخته می‌شود. انتهای پوسته سنسور نیز روی مانیفولد پیچ می‌شود. الکترودها هم که بایک لایه متخلخل پلاتین پوشیده شده‌اند در قسمت سرامیکی و زیر حباب پوسته قرار دارند. قسمت بیرونی این بخش حباب شکل در معرض گازهای داغ منیفولد دود قرار دارد. اما الکترودهای درون آن، بین هوای محیط و دود اگزوز قرار گرفته‌اند. در سنسورهای اکسیژن قدیمی تک سیم فاقد گرم‌کن یک سوراخ کوچک در پوسته سنسور ایجاد می‌شد تا هوا از طریق آن وارد سنسور شود. در سنسورهای جدید دو سیم دارای گرم‌کن فضای کمی بین عایق‌بندی الکترود‌ها ایجاد می‌شود که به کانکتور معروف است. تنفس لازم جهت نفوذ هوا به درون سنسور از طریق کانکتور انجام می‌شود. با تنفس انجام شده، اختلاف درصد اکسیژن موجود در اگزوز و هوای محیط ‌شناسایی شده و موجب تولید ولتاژ در میان حباب سرامیکی می‌شود. هرچه اختلاف اکسیژن بیشتر باشد‌، ولتاژ تولیدی سنسور نیز بیشتر خواهد بود.کارایی گرم‌کن در این سنسورها، تامین گرمای اولیه لازم برای شروع به کار و ارسال ولتاژ توسط آن است. چرا که این سنسورها برای فعالیت نیاز به یک گرمای اولیه دارند. همچنین این المنت‌ها کمک می‌کنند تا در مواقع طولانی شدن دور آرام موتور، فعالیت سنسور اکسیژن متوقف نشود.